Nazioarteko lankidetzan ari nintzen lanean. 2008an, estatu kolpea baino urtebete lehenago, Hondurasen prozesu batean lagundu behar izan nuen inguruan esperientzia eta presentzia handia duten bi erakunderekin. Premiazkoa zen herritartasuna parte hartzeko eta gauzatzeko modu berri bat sustatuko zuten ekintza-ildoak zehaztea. Testuinguru soziopolitiko tentsiotsu eta ekonomikoki polarizatuta dagoenari erantzungo dioten helburu eta jarduketa-ildo errealistak eta anbiziotsuak. Zeregin ez zen erraza izan. Aztertzen ari ziren analisiak eta hasierako egoerak testuinguru korapilatsu eta korapilatsu bat erakusten zuen. Indarkeriaz eta inpunitatez betea. Ziurgabetasunaren eta beldurraren artean mugitzen zen ehun soziala. Konpromiso handia duten bi erakunde, apustu argia baina berezko zalantzak eta beldurrak (pertsonalak eta antolakuntzakoak). Momentu horretan, paper luze eta zuri bat zabaldu genuen horman. Garai hartan eta herrialdeko leku zehatz hura sortzen ziren galderak identifikatzen hasi ginen. Erantzunak paper zuri horretan zabaldu genituen zuzenean. Espazioan parte hartu duten pertsonen elkarrizketa deszentralizatu dugu. Eta arreta jarri genuen, apurka-apurka (irudiekin eta hitzekin) osotasunaren irudi sintetizatu bat egituratzen hasi ginen orri zuri horretan, kontakizun global komun hartatik ateratzen ziren xehetasunak agerian utziz. Errealitate korapilatsu hura hari-bola ordenatuago bat bihurtu zen, eta bertatik beharrezko hariak askatu genituen erronkei erantzuna ematen zien lan-proposamen oinarritua eta bideratua, errealitatean eta gauzatu behar ziren bi erakundeen benetako aukeretan oinarritua. Horma horretan eraiki genuena, elkarrekin, nire lehen Visual Thinking ariketa izan zen, egiten ari nintzela jakin gabe.

8 urte geroago, Bostonetik igaro nintzen (bertan aurkitu nuen Visual Thinking-aren diziplina eta zientzia), Visual Thinking-ari buruzko liburu bat idatzi nuen eta enpresa bat sortu nuen. Eta jadanik nire jarduera profesionala komunikazioari, ikusmenaren erraztasunera eta taldeen coachingera dedikatzen nuen. Lan eta planteamendu bera. Beste leku batetik.

2016an, automobilgintzaren munduan sendotutako enpresa batek zer zen eta zer egiten zuen jakinarazteko erronka izan zuen, bai bere langileei (askotariko eta munduko leku ezberdinetan kokatuak), bai bezeroei (gehienetan nazioartekoak). Euren proposamena «ulergarria» egin nahi izan dute. Bere prozeduren sistematizazioan, kalitate sistemen eta kudeaketa-eredu propioaren ezarpenean ibilbide izugarria duen enpresa, bere ingurune hurbilenean zein nazioartean aintzatespena izatera eraman zuena. Hitzaldia, proposamena eta eredua konplexuak ziren. Termino eta prozesu konplexuz betea. Batzuetan izua hartu nuen hain fluxu, prozesu, ekimen eta ekintza kopuru handiarekin. Momentu horretan, paper luze eta zuri bat zabaldu nuen horman. Ordenagailuak itzaltzen ditugu. Eta galdetzen dugu zer kontatu nahi dugu? Apurka-apurka, proposatutako kudeaketa ereduaren muina osatzen zuten elementu nagusiak azaleratu ziren. Eta hortik abiatuta, ideia berriak sortu ziren, indar itzelaz ikusita eta, oro har, beren proposamen eta enpresa-konpromiso osoa soiltasunez azaltzen zuten estrategia horiek guztiak azaltzen zituzten. Ariketa komun horretatik abiatuta, enpresa horrek zer egin zuen kontatzeko modu berri bat sortu genuen. Istorio ulergarriagoa, ulergarriagoa eta komunikatzeko ahalmen handiagoa duena eta, beraz, besteek bereganatu dezaten.

Bilketa eta ikusmenaren erraztasuna erabiltzen dugunok entzuteko eta marrazteko trebetasunak (errazak!) erabiltzen ditugu jendeari eta taldeei gertatzen ari dena sakontzeko. Errealitate konplexua, bisualagoa, ulergarriagoa egiten dugu. Besterik gabe, errazagoa. Ulergarriagoa. Gehiago… hemen eta orain.

Gure hitzak eta gure pentsamenduak gure aurrean adierazita ikusten ditugunean -hemen eta orain, paperean jasota-, espazio horretan gertatzen ari denaz jabetzen gara. Apur bat hobeto ulertzen dugu. Pixka bat harago ikusten dugu. Eta nik ikusten badut, ikusten badugu, beste leku batera pauso txiki bat emateko aukera handiagoa dugu.

Visual Thinking-en garapen desberdinak, besteak beste:

Gure taldeekin lanean, gure proiektuen garapenean, gure bileretan edo gure eguneroko lanean, aukera izugarria zabaltzen dute:

Visual Thinking-ari buruz hitz egiten dugunean hizkuntza bati buruz hitz egiten dugu. Ez da marraztea. Sintetizatzea, ulertzea eta ulergarri egitea da. Txikiaren eta aniztasunaren ñabardurarekin batera bizi den osotasun global eta komuna ikusaraztea, hitza isiltasunarekin, esplizitua azaleratzen denarekin. Informazioa egituratzen laguntzen digun hizkuntza. Horrek prozesuaren (ko)sorkuntza errazten du. Horrek elkarrizketa, elkarrizketa, konexioa (ideien, pertsonen, planoen, ahotsen) alde egiten du. Horri esker, zaintzeko, mugitzeko eta batzuetan (pribilegiatua) mugitzeko aukera ematen digu. Eta botere eta eraginkortasun handiagoarekin komunikatzen eta komunikatzen laguntzen digu.

Lengoaia bisuala erabiltzea ez da “marrazteko eta marrazteko” ekintza bat: gogoa eta bihotza lotzen dituen ariketa bat da, elkarrizketak sustatzeko, lerrokatzea eta konpromisoa sortzeko eta irtenbideak apurtzeko edo eszenatoki posibleak ikusteko. Eta egin hizkuntza arrunt batekin. Zer aglutinatzen du Horrek horizontala egiten du erakunde bateko harremana eta pentsamendua.

Visual Thinking bere taldeekin eta bezeroekin konektatu nahi duten guztientzat eskuragarri dago. Hobeto komunikatu nahi dutenentzat eskuragarri. Aldaketaren eta berriaren eta sortzen ari denaren aukera zabaltzeko konpromisoa duten pertsonen eta lan-taldeen eskura.

Galdera ez delako marraztu dezaket? Kontua da… konektatu, komunikatu, sintetizatu… zer garen eta egiten dugunarekin (pertson gisa, lider gisa, talde gisa eta erakunde gisa) hobeto (ekin) nahi dudan.

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *